Films met muziek en dansen zijn er altijd geweest, sinds het prilste begin van de filmgeschiedenis. Maar als er één decennium is waarin de nadruk op het dansen zelf lag, dan wel in de jaren 80. De wereldhits die het dansen begeleidden, kregen we er gratis bij.
De danshype werd ingezet door Fame (1980), een zeer succesvolle film over enkele studenten van de “New York City High School of Performing Arts”, een kunstacademie die jongeren opleidt tot acteurs, muzikanten en dansers. Fame was zo’n hit dat er meteen een nagenoeg even populaire televisieserie uit voortkwam. De titelsong, gezongen door een van de hoofdrolspelers, Irene Cara, werd een wereldhit.
Een paar jaar later scoorde Cara een tweede hit met de titelsong van alweer een dansfilm, Flashdance (1983). Hierin speelt Jennifer Beals een lasser die ’s avonds bijklust als exotische danseres en die ervan droomt ooit in de balletacademie binnen te raken. De soundtrack van de film, met onder andere Maniac van Michael Sembello, groeide uit tot een klassieker. Tien jaar later zou Beals nog herinnerd worden aan haar legendarische rol tijdens een komische cameo in Caro diario van Nanni Moretti, een stukje filmgeschiedenis op zich.
In Footloose (1984) komt de rebelse stadsjongen Ren McCormack (Kevin Bacon) terecht in een ingeslapen dorpje waar dansen en rockmuziek door de lokale parochie verboden zijn. Bacon zweept zijn medestudenten op om in het geniep een prom te organiseren. De aanstekelijke soundtrack maakte Footloose bijzonder en mocht in die tijd op geen enkel tienerfeestje ontbreken.
In de prille eighties komen nog enkele flauwe afkooksels van films uit het vorige decennium in de zalen, zoals Grease 2 en Staying alive (vervolg op Saturday night fever). Maar in 1987 kwam dé hit onder de dansfilms uit: het romantische Dirty Dancing. In de zomer van 1963 is Frances “Baby” Houseman (Jennifer Grey) tegen haar zin met haar ouders op vakantie in het natuurpark Catskills. Om de saaie dagen door te komen, neemt ze lessen in merenguedansen. Ze valt als een bom – samen met alle vrouwelijke toeschouwers – voor haar stoere dansleraar Johnny (Patrick Swayze). De film won een Oscar voor de beste ‘original song’: The Time of my Life, gezongen door Bill Medley en Jennifer Warnes.
Behalve deze 4 grote blockbusters waren er nog enkele noemenswaardige dansfilms. Zo was er White nights (1985) over de clash tussen twee dansstijlen in Amerika en de USSR, tapdans en ballet, verpersoonlijkt door respectievelijk Gregory Hines en Mikhail Baryshnikov. Breakin’ (1984) en Style wars (1983) gingen over breakdance en hiphop, en in A chorus line (1985) streden enkele dansers naar de gunsten van de regisseur van een grote musical productie. Ook in minder bekende films als Tap, Girls just want to have fun, Fast forward, Heavenly bodies en Dancers werd er duchtig uit de pan geswingd. In andere, ‘gewone’ films werden de beentjes losgegooid, het leek wel alsof iedere zichzelf respecterende 80’s film op zijn minst één dansscène diende te hebben. De pannen van het dak dansen was in, meer dan ooit.